نقد و تحلیل شروط قانونی شهادت شاهد در پرتو تحولات اجتماعی: تحلیل تطبیقی مفاهیم ولگردی و تکدی‌گری با مفهوم طرد اجتماعی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشگاه فردوسی مشهد

2 دکتری تخصصی، گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

چکیده

جوامع امروزی همیشه در حال تغییر بوده و برخی قوانین نیز در گذر زمان و تحولات اجتماعی ممکن است به تغییرات جزئی و کلی نیاز داشته باشند. جامعه ایران نیز از این امر مستثنی نبوده و دگرگونی‌های اجتماعی گسترده‌ای به خود دیده است، یکی از این موارد را می‌توان در ماده 177 قانون مجازات اسلامی 1392 مشاهده نمود، به نظر می‌رسد دو شرط عدم اشتغال به تکدی و عدم ولگردی از حیث شرایط شهود با تغییر در ساختار اجتماعی جامعه ایران همخوانی ندارد. به همین دلیل نگارندگان درصدد برآمدند تا در جستار حاضر که به روشی توصیفی-تحلیلی و مراجعه به منابع کتابخانه‌ای گردآوری‌شده، به بررسی مفهومی ولگردی و تکدی گری با تأکید بر دگرگونی‌های اجتماعی جامعه ایران بپردازند. نتایجی که از این پژوهش حاصل می‌شود؛ حاکی از این است که، ولگردی و تکدی گری از لحاظ مفهومی دیگر با ساختار فعلی جامعه ایران همخوانی ندارد چراکه با دگرگونی‌های جدید جامعه ایران و ظهور طبقه‌ای به نام طردشدگان اجتماعی،که مفهومی اعم از ولگردان و متکدیان را دارند می‌توان قائل به صحت شهادت آن دسته از افرادی بود که به دلیل عوامل مختلف اجتماعی، محیطی، اقتصادی و... صرفاً از جامعه طردشده‌اند، همچنین اثبات گشت که ولگردی مفهومی اخص از مطرودین اجتماعی را داشته و هر فردی که از جامعه طردشده یا در وضعیت نامناسبی قرار دارد در زمره تعریف ولگردان قرار نمی‌گیرد این امر با تفسیر مضیق قوانین جزایی نیز همسو بوده و بهتر است برای مفهوم ولگرد و متکدی معیارهای مشخصی تعیین گردد تا با مفهوم عام مطرودین اجتماعی خلط نگردد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Critical Analysis of Legal Conditions for Witness Testimony in Light of Social Transformations: A Comparative Analysis of the Concepts of Vagrancy and Begging with Social ExclusionAbstract

نویسندگان [English]

  • Fatemeh Najibzadeh 1
  • Moein Gholamalipour 2
1 ferdowsi university of mashhad
2 Ph.D., Department of Fiqh and Fundamentals of Islamic Law, University of Tehran, Tehran, Iran.
چکیده [English]

The study analyzes the evolving social conditions in Iranian society, particularly in relation to Article 177 of the Islamic Penal Code of 2013, which addresses witness qualifications concerning non-vagrancy and non-begging. The authors argue that these conditions no longer reflect the current social structure due to significant societal changes.

Key findings indicate the emergence of a "socially excluded" class, encompassing both vagrants and beggars. Individuals excluded from society for social, environmental, and economic reasons should be considered valid witnesses. However, beggars who rely on begging as a livelihood should be disqualified from providing testimony, while those who beg out of necessity or coercion should not.

Vagrancy is defined narrowly; an individual is only considered a vagrant if they lack a permanent residence, do not engage in legitimate work, and provide for their needs by wandering in public spaces. Only those meeting all these criteria should be excluded from valid testimony.

The authors recommend establishing specific definitions for vagrants and beggars to clarify their distinction from the broader concept of social exclusion, ensuring legal frameworks adapt to contemporary societal realities.

کلیدواژه‌ها [English]

  • social exclusion
  • beggar
  • vagrant
  • panhandler
  • Article 177 of the Penal Code

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده
انتشار آنلاین از تاریخ 26 فروردین 1404
  • تاریخ دریافت: 31 اردیبهشت 1403
  • تاریخ بازنگری: 06 آذر 1403
  • تاریخ پذیرش: 25 فروردین 1404